Mijn eerste woonplaats in Spanje was l’Hospitalet de Llobregat. Ik dacht, zoals veel mensen, dat het gewoon een wijk van Barcelona was, tot ik ontdekte dat het een stad is (de zestiende in grootte van Spanje, de tweede van Catalonië) met 260.000 inwoners, groter dan mijn Utrecht dus. Stad van de Andalusische immigranten toen, nu van de Zuidamerikaanse. Nergens is echter te zien waar Barcelona in l’Hospitalet in elkaar overgaan, slechts één bord langs de 9.800 meter lange grens tussen beide steden markeert die lijn, boven de Travessera de les Corts, vlakbij het Camp Nou. Verder merk je nooit wanneer je in BCN of L’H bent. Schizofreen is de situatie in de straat Riera Blanca, een oude rivierbedding die vroeger de gemeentes scheidde en waar nu op de ene stoep vuilcontainers van Barcelona staan en aan de andere kant die van l’Hospitalet. Ook de parkeerwachters van beide gemeenten treffen elkaar daar.

Ik ben eens met een fotograaf op stap geweest langs die grens, en we legden een lang rood lint op opvallende plaatsen. Zoals de receptie van het hotel AC Som, dat precies bovenop de grens ligt, net als de nieuwe Ciutat de Justicia, het immense complex van Justitie. En de Fira, de beurs aan de Gran Vía, die ook ‘gesplitst’ wordt. Veel Barcelonezen zeiden me vroeger dat ze niet naar l’Hospitalet durfden, dat het een onveilige stad was. Grote onzin, het leven was er op straat nog leuker en drukker dan in Barcelona. Voor wie één keer dat leven daar wil ontdekken: neem de blauwe metrolijn, stap uit in Pubilla Cases en ga vroeg in de avond naar het straatje Luarca: zo’n twintig terrasjes met heerlijke tapa’s zitten er altijd bomvol met de lokale bevolking. Nooit een toerist te zien, natuurlijk.