Een maand na hun Nederlandse leeftijdsgenootjes zijn de Spaanse kinderen aan de beurt. Oké, die hier in Catalonië hebben op Kerstavond al wat gehad van de Tió, een kadootjes-poepende boomstam, en in de rest van Spanje laat ook de Papa Noël wel eens wat achter, maar Driekoningen is toch dé magische avond voor de Spaanse kinderen, of ochtend eigenlijk: ze moeten op 5 januari gewoon naar bed, het liefst zo vroeg mogelijk, want op 6 januari staan ze hypernerveus nóg vroeger dan ooit op om te kijken wat de Reyes voor hen hebben gebracht.

Traditioneel in de dagen voor Driekoningen is in Barcelona al sinds 59 jaar het bezoek aan de grote ‘speelgoedmarkt’ die aan de zijkanten van de Gran Vía wordt gehouden. Veel mensen doen nog altijd op het allerlaatste moment hun inkopen, waardoor deze markt vooral op de avond van 5 januari een groot gekkenhuis is; hij blijft zelfs tot een uur of vier ’s nachts open voor de wel héél late kopers.

Althans, dat was nog niet zo lang geleden, maar alles verandert, ook hier. Niet alleen door de crisis… Het speelgoed wordt steeds meer door grote warenhuizen en speciale ketens verkocht en het trationele bezoek aan deze markt loopt daardoor terug. Zo sterk zelfs, dat van de 300 kraampjes nog geen twintig speelgoed verkopen; daarnaast zijn er nog wat stands met poppen, videospellen en snoep. En de elf churrerías natuurlijk. Maar dan is het wel gedaan met de authentieke kraampjes: kleren, bijouterie en allerlei kado-artikelen, van zout uit de Himalaya tot anti-vlektafelkleden hebben de overhand genomen, van de kinderillusie is weinig meer over.

Je moet er ook maar zin in hebben, twee weken rond Kerst en Nieuwjaar hier gaan staan, vele uren lang niets verkopen en alleen maar wachten op die laatste, magische avond waarop 60% van de totale omzet van die twee weken wordt gedraaid. En het kost ook wat: een nog ouderwetse speelgoedverkoopster vertelde me vandaag dat ze 6.000 euro aan haar stand kwijt is, van vergunning tot en met licht.