Van buiten ziet het er niet uit, maar dat is expres zo. Dit gebouw moet volledig onopvallend zijn. Geen uithangbord, geen licht, alle ramen dicht en zelfs de deuren lijken ontoegankelijk, want er is geen bel. Aan één straatkant, de Paseo de Vallcarca, is er slechts een in- en uitgang voor auto’s. Ik reed er vanmiddag naar binnen, op zoek naar een verhaal. Kom je voor een groot gordijn te staan; gaat dat open, mag je doorrijden. Nooit mag en kan je zo de auto voor je zien. En eenmaal binnen zul je ook nimmer andere bezoekers zien, slechts het personeel. Toen de conciërge mijn   achterportier met getinte ramen opendeed, was hij hogelijk verbaasd. “Is er niemand?” Vreemd, een bestuurder alleen, want in La Casita Blanca kom je nooit alleen.

Meublé is de Catalaanse naam voor dit huis. Casa de citas, in het Spaans. Een historisch huis voor stiekeme afspraakjes, vlakbij het plein Lesseps. Sinds 1945 komen mannen er vrouwen uit Barcelona en omgeving er heimelijk de liefde bedrijven. Je kunt er een kamer voor 1 uur huren (50 euro), 2 uur (59€) of 12 uur (68€), 365 dagen per jaar. Alleen tussen 1968 en 1975 was het ‘afsprakenhuis’ gesloten, want generaal Franco vond het verderfelijk.

Nu gaat La Casita Blanca definitief dicht. Het zwaard van Damocles hing al jaren boven het huis, want volgens de stadsplannen moeten er mooie tuinen komen. Daarom is het pand van buiten nooit meer opgeknapt, het was de moeite niet waard er meer geld in te steken.

Van binnen is het een prachtige, kitsche, barokke ruimte waar mannen van in de vijftig de bezoekers volledige anonimiteit waarborgen. De duurste van de 43 kamers zijn op een bijzondere manier gedecoreerd; je moet ze maar leuk vinden, al die spiegels. Ongetwijfeld hebben beroemde mensen er zich in bekeken; naar een hotel konden zij niet, met hun minnares of minnaar, want daar is een receptie waar je door andere klanten gezien kunt worden. Prachtige mythen zijn er ook aan verbonden, zoals die van de Catalaanse politicus die daar werd opgespoord toen op 23 februari 1981 een poging tot een staatsgreep plaatsvond. “Broodje aap”, zei Josep, de personeelsbaas, me vandaag. (Broodje aap is leyenda urbana in het Spaans, geen bocadillo de mono.) Josep werkte die avond, en heeft er geen politicus gezien. Maar al was die daar, hij zou het nooit zeggen. Heeft zelfs in 30 jaar nooit tegen zijn vrouw gezegd welke bekende klanten hij ontving.