Ja, ik weet het. In Nederland vriest het écht, krijgt iedereen alweer elfstedenkoorts (ik zal eens foto’s scannen uit 1985, toen het écht leuk en spontaan was, daar boven in Friesland), is er een wedstrijd op welke ondergelopen polder de eerste schaatswedstrijd op natuurijs is, krijgt het verkeer vandaag en morgen last van de sneeuw, en dan kom ik daar aan, met een fotootje van mijn auto vanochtend, bedekt met een flinterdun laagje ijs… Ja! Nou, en? IJs op 30 meter van de Middellandse Zee, waar het helemaal niet normaal is dat het ’s nachts rond het vriespunt is! Integendeel, ik schep altijd op dat het hier in de winter nooit onder de 15 graden komt, ook al omdat de nabijheid van het zeewater, in de winter vrijwel altijd warmer dan de luchttemperatuur, het échte vriezen nagenoeg onmogelijk maakt. Dus blijft het verrassend je auto onder het ijs aan te treffen, op een ochtend dat iedereen, bij de bakker, in de supermarkt, voor de krantenkiosk, hetzelfde zegt. ¡Qué frío! En vaak dezelfde toevoeging: ‘Maar jij komt uit Nederland, jij bent het wel gewend.’ Gewend? Na al meer dan 20 jaar geen elfstedenwinter meer te hebben meegemaakt?

Gelukkig lag in de auto nog wel een krabbertje, van een Bastion-hotel. Werkt niet echt goed, trouwens.