Het is de tweede achternaam van mijn kinderen, dus een bijzonder stadje. Carmona. Iets van 28.000 inwoners en een prachtige Parador (die keten van staatshotels in oude kastelen, paleizen en op andere bijzondere plaatsen), 30 kilometer ten oosten van Sevilla. Van het hoogste punt uitzicht over de gortdroge velden tot Gibraltar aan toe, zeggen ze. Iets meer dan 33 graden begin oktober, ’s avonds om negen uur op het terrasje nog zo’n 27.

Over dat laatste wilde ik het hebben. Niet de temperatuur, maar het terrasje, vanwaar bovenstaande foto is genomen. Negen uur, en het centrale plein van het dorp, de Plaza de San Fernando, bruist nog van het leven. Kleine kinderen in hun fietsjes op straat, tieners die op de houten banken respectvol praten met oudere mensen, waarschijnlijk hun grootouders, mannen in de kroeg, vrouwen op de terrasjes of met de kleintjes bij de snoepwinkel, die nog open is. Leven! Vrolijkheid!

Even op internet gekeken welke gemeentes in Nederland 28.000 inwoners hebben: Veendam, Aalsmeer, Boxmeer… Ken ze niet goed, maar betwijfel of daar nog iemand na 17.45 uur op straat is. Ik weet, de vergelijking is zo scheef als de toren van Pisa – andere cultuur, andere temperatuur vooral -, maar juist dát is wat me, na 21 jaar, nog altijd van Spanje blijft bekoren. Het leven op straat, en zeker daar in het zuiden.

Trouwens, de twaalf biertjes, één rode wijn en twee glazen water op het terrasje kostten ons precies 12 euro…