De vakantie komt eraan, ruim drie weken in september, al zal er waarschijnlijk geen reis in zitten. Toch, september betekent altijd het verlangen naar mijn mooiste plekje in Spanje, ontdekt in 1989, toen we van ons verder onbekende Nederlanders (advertentie in de krant; toen was er nog geen internet) een huisje huurden in Los Molinos del Rio Aguas, zo exotisch als de naam ook klinkt. Het bleek een verlaten dorpje te zijn in de provincie Almería, aan de rand van het beschermde maar tegelijk ook bewoonde natuurpark van Cabo de Gata, voor mij het paradijs in Spanje. Een groep Engelsen had het dorp weer bewoonbaar gemaakt, voor een project waarin zij bestuderen hoe je land- en tuinbouw in Afrikaanse woestijnen zou kunnen toepassen. Want dat is Cabo de Gata voor een groot deel, een woestijn.

Toen kwam er bijna niemand, was San José nog een idyllisch plaatsje aan de kust. Ook nu is Cabo de Gata nog redelijk onherbergzaam en maagdelijk, zonder al te veel voorzieningen, maar in augustus is het er te druk, zoals overal. Het voorjaar of september is ideaal om de droogste streek van Spanje te bezoeken, met zijn ongelooflijke strandjes (Playa de los Muertos, Mónsul, Genoveses), met de restaurantjes in Aguamarga op het strand, met deze (op de foto) verlaten goudmijnen in Rodalquilar, waar een mooi ‘natuurhotel’ staat, met de heuse woestijn van Tabernas waar vroeger spaghettiwesterns werden opgenomen maar ook enkele scènes van Indiana Jones.

Ik ben er sinds ’89 om de zoveel jaar teruggekomen, en niet alleen omdat dat eerste jaar in een apotheek van Cabo de Gata onze dochter Sara voor het eerst op het watje van een zwangerschapstest verscheen. Het is goed te bereiken uit Barcelona en heeft geen groot vliegveld in de buurt (dat van Almería, maar daar landen weinig toestellen), wat ideaal is om het (internationale) massatoerisme te voorkomen. Voor altijd, hoop ik.