Bij vakantieoorden als Club Med moet ik altijd denken aan Platform van Michel Houellebecq; ze waren er niet blij mee, die vakantieparadijzen die in de roman werden afgeschilderd als verblijfplaatsen voor neukbeluste buikerige middelbare mannen waar de bedrijfsleiders wel voor de nodige jonge meisjes konden zorgen. Club Med is Frans en bekend om de parken met huisjes die volledig geïntegreerd in de mooie plaatselijke natuur liggen, van Frankrijk zelf tot Bora Bora. Zó geïntegreerd, dat de Club Med van Cadaqués een beschermd natuurgebied met het witte beton overviel.

Althans, een écht beschermd natuurpark werd de prachig wilde Cap de Creus, de landtong aan de noordkant van de Costa Brava tussen Roses, Cadaqués en Port de la Selva, pas later. Toen het bungalowpark werd gebouwd, in 1962, mocht alles in Spanje, vooral de bouwsels zo dicht mogelijk aan zee zetten om zoveel mogelijk toeristen te trekken. Nu is die kustlijn beschermd, zijn er talloze vakantiehuisjes, hotels en restaurants door heel Spanje gesloopt en nu moet ook de Club Med eraan geloven.

De Fransen sloten het park in 2004, omdat zowel de Spaanse als de regionale Catalaanse overheid dreigde met de sloop van een deel van de huisjes, zo’n 370 in totaal. Sindsdien hebben die op de 200 hectare grond staan te verrotten en werd de vroeger zo idyllische Club Med een spookstad.

Deze week is eindelijk met de definitieve sloop begonnen. Geen bruut werk, om in het natuurgebied geen blijvende schade aan te richten. Het afval wordt er voorlopig wel opgeslagen, want Cadaqués heeft een curieuze, maar begrijpelijke gemeentewet: in juli en augustus mogen er geen zware vrachtwagens over het grondgebied van het kwetsbaar schone dorpje rijden.