1 januari, 2 februari, 3 maart, 4 april, 5 mei, 6 juni en… 7 juli. Het is het liedje van San Fermín, het stadsfeest van Pamplona dat op de zevende dag van de zevende maand begint en tegenwoordig al de eerste dag ontaardt in een dronkemans en -vrouws (heel veel vrouwen) festijn. Er vallen héél erg veel meer gewonden bij het zuipen, het springen, het uitglijden en het vechten dan bij de traditionele stierenrace waarmee elke feestdag begint. Oók al zo’n traditie die door de verspreiding van zijn faam (we kennen het verhaal allemaal, Ernest Hemingway kwam, zag en schreef er een boek over, Fiesta, later gevolgd door For Whom the Bell Tolls) én de massale toestroom van toeristen niet meer het intieme van vroeger heeft, maar nu, zoals op de beelden van vanochtend te zien is, drukker is geworden dan de Kalverstraat op zaterdagmiddag.

Je zou bijna vergeten dat de Sanfermines, zoals bijna alle feesten in Spanje, een religieuze oorsprong hebben. De Heilige Ferminus stierf ergens in de derde eeuw als martelaar en werd heilig verklaard. De veronderstelling dat San Fermín de stadspatroon van Pamplona is, is onjuist. San Fermín is de beschermheilige van de streek Navarra, waarvan Pamplona de hoofdstad is. Zijn naamdag werd oorspronkelijk op 24 september gevierd, maar de bewoners waren het slechte weer rond die tijd zo zat, dat ze besloten het feest naar hartje zomer te verplaatsen. Daar viel het samen met de traditionele markt en de stierenrennen. Drie in één en één van de grootste en langste feesten ter wereld was geboren. Het eindigt na negen dagen met Pobre de mí, het liedje ‘arme ik’ over hoe jammer is dat het festijn voorbij is.

Elke ochtend zendt staatszender TVE om acht uur de ren live uit. Vanochtend, zo zeggen ze, was het een ‘schone koers’: je ziet slechts een paar jongelingen vallen, maar stieren zijn niet stom en proberen over de hoopjes mens heen te springen. Vier gewonden moesten met kneuzingen of breuken naar het ziekenhuis, waaronder een Brit en een Amerikaan.