Vorige week donderdag liepen de treinen rond Barcelona drie keer flinke vertragingen op. De reden was drie keer hetzelfde, atropellamiento, wat letterlijk wil zeggen dat er iemand is overreden/aangereden, en wat ik werkelijkheid wil zeggen dat drie mensen zich die dag voor de trein wierpen. Berichten die we nog altijd niet in de krant zetten en die het spoorbedrijf als ‘aanrijding’ bekendmaakt om niet nóg meer mensen op verkeerde gedachten te brengen. Het was een lange, natte, te donkere winter voor de Middellandse Zee, dus dat zal het aantal zelfmoorden ook wel beïnvloed hebben. Maar eindelijk is er licht in die duisternis gekomen. Sterker nog: in Barcelona is officieel het strandseizoen begonnen, met meer politie, mensen van het Rode Kruis en prullenbakken op het strand.

Het zijn misschien de mooiste dagen van het jaar: het strand, zoals vanochtend in Sitges (foto hierboven) is nog aangenaam rustig maar al wel lekker warm, al is het water voor de meesten nog te koud, tussen de 13 en 15º aan de oppervlakte, waar het door de neerslag van de afgelopen weken zelfs iets kouder is dan op grotere diepte. De wilgen zijn net geknot, het gras is gemaaid, de straten schoongewaaid door een stevig voorjaarsbriesje. Nadeel is wel dat de lucht volhangt met pollen: een groene deken ligt over de auto’s en benauwt mensen met allergie. Het dreigt, na een zo vochtige winter en straks dus enorme bloei, één van de ergste lente’s voor allergiepatiënten te worden.

En tegelijkertijd zullen deze Paasvakantie de Pyreneeën vrijwel helemaal volgeboekt zitten, want in de meeste skistations ligt er nog altijd tussen de één en twee meter sneeuw op de piste’s. Keus genoeg dus, voor zij dit het geluk hebben niet te hoeven werken, waartoe ik mezelf helaas niet mag rekenen. Wat nog geen reden is me voor de trein te werpen.