Ook in deze koude winter, met een halve meter sneeuw een paar kilometer het (hogere) binnenland in, is er in Barcelona nog geen witte vlok gevallen, zelfs niet op de flanken van de Tibidabo. Toch kwam burgemeester Jordi Hereu gisteren met een idee dat absurd kan lijken en het eigenlijk ook is: Barcelona wil de eerste stad ter wereld zijn die zowel de Olympische Zomer- als Winterspelen organiseert. 2022 moet het jaar worden, precies 30 jaar na het magische 1992. Winterspelen in Barcelona? Aan het strand waar het kwik ’s winters meestal niet onder de 10º komt? In een land dat in alle Olympische winterdisciplines bij elkaar op dit moment slechts één podiumkandidaat heeft, de (trouwens geblesseerde) skister Maria José Rienda?

Het is een om politieke redenen ingegeven idee van burgemeester Jordi Hereu. Om de zoveel tijd wil Barcelona iets groots organiseren; mede dankzij het succes van de Spelen van ’92 is oud-burgemeester Pasqual Maragall, die nu een beginnend stadium van alzheimer heeft en daarom een stichting voor wetenschappelijk onderzoek heeft opgericht, een historisch politicus. Zijn opvolger Joan Clos probeerde het na te doen met het Fórum-2004, een mislukt evenement aan de noordrand van de stad; hij zit nu als ambassadeur in Istanboel. En nu wil de grijze Hereu, net als zijn voorgangers een socialist, de Winterspelen omdat in alle enquêtes zijn verkiezingsnederlaag binnen 20 maanden wordt voorspeld (burgemeesters worden hier door het volk gekozen). Hij moet zichg meer profileren, met iets groots komen, iets waarover gepraat wordt. Dat doel heeft hij al bereikt: de Catalaanse kranten besteden minimaal zes pagina’s aan zijn lumineuze idee.

In het Olympisch stadion van Montjuïc werd onlangs voor een skishow een schans gebouwd en toen Hereu dat zag moet hij gedacht hebben dat alles mogelijk is, al zeggen alle klimatologische scenario’s dat het hier steeds warmer wordt en de sneeuwgrens hoger zal komen te liggen. Natuurlijk gaat er niet vanaf Tibidabo geslalomd worden; Barcelona wil het samen met ‘de Pyreneeën’ organiseren, tot in het verre Baqueira Beret aan toen. ‘Weten ze wel hoe duur een bobsleebaan is?’ vroeg de enige Spaanse bobsleeër vandaag. En ík vraag me af wat ze na die Winterspelen zouden gaan doen met een 400 meter lange baan voor het langebaanschaatsen, een sport die zélfs tijdens de Winterspelen nauwelijks op de Spaanse TV te zien is.

Trouwens, Vancouver ligt ook vrijwel aan zee. En het Russische Sotsji (2014) heeft óók strand, aan de Zwarte Zee. Misschien wordt dat wel de mode.