Zal ik op zoek gaan naar mensen die vast zijn komen te zitten en de nacht in hun auto of sporthallen doorbrengen? Aardig voorstel, dacht ik, aan mijn redactiechefs, en dat heb ik geweten. Opdracht: vindt ze, waar dan ook, hulpeloos in de sneeuw. Doel: probeer tot in La Jonquera te komen, de Spaanse grensplaats die volgens de nieuwsberichten van de buitenwereld is afgesloten. Tijdstip van vertrek: middernacht.

Eerste voordeel: nog nooit zo’n stille snelweg richting Frankrijk gezien. De grote gekte van de uren daarvoor is voorbij, uren waarin enkele van mijn lezers (zie hun reacties op de vorige post) net als duizenden anderen er héél lang over hebben gedaan om een paar kilometer af te leggen en thuis te komen. De snelweg AP-7, dat wist ik, was bij Maçanet afgesloten; een hoogspanningskabel was op de weg gevallen. Daar de N-II op, richting Frankrijk, maar na twee kilometer stond er al politie: onbegaanbaar. Een omweggetje, via Santa Coloma de Farners en via de Eix Transversal naar Girona. Het is inmiddels twee uur als ik daar kom.

Dan begint het pas echt, een tussen hoge muren sneeuw en verlaten auto’s en gestrande vrachtwagens schoongeveegd spoor richting Figueres dat enkele tientallen auto’s door het holst van de nacht verder richting noorden leidt. Sneeuwkettingen zijn, gelukkig, niet nodig. Rond half vier heb ik het ergste stuk achter me. Op de laatste rotonde vóórdat de weg, een beetje omhoog, naar La Jonquera begint staat de pas vierde patrouille van de Mossos d’Esquadra die ik die nacht tegenkom. Niemand mag er door, maar daar hebben we een perskaart voor. Verhaaltje maken? Oké, rij maar door. Maar bij Frankrijk heeft de Gendarmerie de weg afgesloten, waarschuwen ze.

Ik wil niet naar Frankrijk. Ik wil naar la Jonquera, een gigantisch vrachtwagenkerkhof in de sneeuw, met werkelijk duizenden trailers overal en nergens geparkeerd. Ik kom er rond half vijf aan, viereneenhalf uur na vertrek. Valt nog mee. Het is bijna overal stikdonker; met het vallen van die hoogspanningsmasten is ook de stroom aan en rond de Costa Brava uitgevallen. Geen hond op straat; het is twee graden, valt nog mee, maar de wind raast over de sneeuw. In een sporthal hebben 700 man toevlucht gezocht, maar de verwarming doet het niet. Ze krijgen dekens, broodjes en water.

Alle hotels zijn volgeboekt, een recepcionist biedt me een koffie aan. Urenlang zwerf ik door een triest La Jonquera, dat opvrolijkt als met de dageraad ook de zon doorkomt. Mensen beginnen tevoorschijn te komen, gaan op zoek naar de auto die zij hebben moeten achterlaten. Halverwege de ochtend is het tijd terug te keren, naar Barcelona, zonder geslapen te hebben (een beetje natuurlijke adrenaline en twee bakkies koffie houden me op de been, daar is geen XTC of iets sterkers voor nodig). De grens naar Frankrijk, zowel op de snelweg als de nationale weg, is dan nog gesloten. Zij, waarvan sommigen als 48 uur vastzitten, weten niet wanneer ze verder kunnen. Op de terugweg zijn de file’s van vrachtwagens kilometerslang. Om 14 uur zeggen ze op de radio dat de snelweg weer helemaal opengaat, maar het zal nog lang onrustig blijven.