Soms is het aan de kust van de Middellandse Zee, klimatologisch eigenlijk een vrij saaie streek, moeilijk voor te stellen wat er enkele kilometers verderop in het binnenland aan de hand is. Nog geen sneeuwvlok gezien, deze winter, in Barcelona noch Sitges, maar net achter Tarragona en Reus, in de wijnstreek Priorat, verderop de olijvenstreek van Les Garrigues en andere regio’s in centraal Catalonië hebben ze afgelopen weekeinde de zwaarste sneeuwval sinds 62 jaar meegemaakt, volgens de ouderen van Horta de Sant Joan, het dorpje ver verstopt in de Terra Alta waar ik al eens eerder over schreef. Toen was het gat, met 1.305 inwoners, nog herstellende van de enorme bosbranden in juli. Nu is Horta drie dagen afgesloten geweest van de buitenwereld door die sneeuw.
Vandaag maar even wezen kijken, nu de meeste wegen weer voor het verkeer begaanbaar waren, met wél hoge stapels sneeuw aan weerszijden. Horta ontving middenin die sneeuwval het nieuws dat de twee vermoedelijke aanstichters van die bosbrand zijn opgepakt (dat hebben ze trouwens niet uit de kranten, de mensen uit Horta, want de kranten zijn al vijf dagen niet gearriveerd). De officiële versie van de autoriteiten was, kort na de brand, dat die door een bliksemschicht was ontstaan. De dorpsbewoners wisten wel beter, want die zijn niet gek. Dus ging de politie op onderzoek uit. Opmerkelijk: de twee verdachten zijn vrijwillige brandweerlieden geweest. Zaten ze verlegen om werk?
Eind juli werd het dorp drie dagen lang bedreigd door bosbranden; vijf brandweerlieden kwamen bij het blussen om het leven. En gisteren regende het nergens zo hard en zo veel als in Horta en omgeving. In de verbrande en dus door erosie gevoelige bossen viel binnen een uur tijd 105 mm regen, in Horta zelf bleef de teller op 74 mm steken. (In en rond Barcelona viel het uiteindelijk reuze mee; één hevige onweersbui met niet meer dan 10 mm neerslag.) Toch is het verder nietszeggende Horta niet zo’n dorpje dat alleen maar bekend wordt op dit soort min of meer tragische momenten.
De eerste keer was acht maanden lang in 1898, toen Picasso net 17 was, en tijdens de zomerhitte met vriend Manuel woonde hij wekenlang in de bossen en bergen. Ze sliepen er in een grot, hij leerde er het platteland en zijn mensen schilderen en zou er volgens zijn biografen een amoureuze ervaring met een zigeuner-herder hebben gehad. Die puberale mannenliefde bleek tijdelijk; Picasso zou later, vooral in Parijs, een enorme womanizer worden.
Edwin Winkels 