De kop boven dit stukje is niet helemaal waar. Het voetbal, het onvolprezen jeugdvoetbal houdt de jongens (en steeds meer meiden) wel bezig, maar naast de drie trainingen van anderhalf uur per week én de wedstrijd in het weekeinde kunnen mijn zoon en zijn (voetbal)vrienden ook nog eens urenlang op straat rondhangen of met hun brommertjes rondtouren. En toch zou ik ze geen hangjongeren willen noemen, want voor problemen lijken ze nauwelijks te zorgen. Vandaag was de presentatie van alle teams van voetbalvereniging UE Sitges, die pas sinds vier jaar ook een jeugdopleiding heeft. Het blijft het mooiste: jochies die op hun zesde voor het eerst tegen een bal gaan trappen op een écht veld (van kunstgras dan) en die dat 10 jaar later, ondanks alle verleidingen van het leven, nog steeds doen. Hulde aan al die trainers en vrijwilligers die het leuk vinden tientallen kinderen te instrueren en tegelijk een beetje discpline en solidariteit bij te brengen. Nu ontaarden de wedstrijden van Ferran – zij zijn al de oudsten, de A-junioren – nogal eens in opstootjes, maar dat zal mede door de opvliegende hormonen komen. Daar hebben de allerkleinsten, hiernaast onderaan de foto, nog geen last van. Soms hebben zij nog moeite te beseffen wie de tegenstander en wie de medespeler is. Kwaad zullen ze elkaar nooit doen.