Ja, iedereen uit Nederland mag sms’jes, tweets en mails blijven sturen over de prachtige Paasdagen daar. We gunnen het iedereen van harte; kun je ook eens ontdekken waarom je door het mooie weer vrolijker mensen krijgt, al heb ik al een enkeling horen klagen dat het eigenlijk te warm is om te fietsen… Tja. En zoals dan meestal gebeurt, met een hogedrukgebied boven Noord-Europa, dan dalen hier de milibars of hoe ze ook mogen heten en breekt er om vijf uur ’s nachts de hemel boven je open, met donder en bliksem en bakken water, waardoor je direct weer nuchter bent. Miraculeus genoeg trouwens ontsnapte Sant Jordi gisteren aan dat slechte Paasweer in heel Spanje. Een zonnige dag, al die vrouwen met een roos -en mannen met een roos op weg naar hun geliefde-; ik blijf het de mooiste feestdag van het jaar vinden, en dat zal ik elk jaar blijven herhalen.  Voor mezelf duurde de vrolijkheid vandaag nog een beetje door. Mijn opdracht was gisteren voor de krant een Japanner te vinden en te kijken hoe hij Sant Jordi beleeft (in de Sagrada Familia werd een herdenking voor Japan en zijn aardbeving- en tsunamislachtoffers gehouden, vandaar). In de buurt van de Pedrera van Gaudí kun je altijd Japanse toeristen vinden, en ik trof drie vrolijke 21-jarige meisjes aan die, nadat ze zeker wisten dat deze onbekende hen niet ging beroven, graag wilden meewerken. Ik kocht voor alledrie een roos op voorwaarde dat ik foto’s van hen mocht maken en zij zagen zich vandaag, waarschijnlijk verbijsterd, terug op de voorpagina van El Periódico… Een foto, al zeg ik het zelf, om vrolijk van te worden.