Ze is vijftig geworden vandaag. Wilde het ver weg vieren. Het blijft nooit makkelijk, deze leeftijd, voor vrouwen, ook al zien ze er tien jaar jonger uit. Ook al zijn ze mooi, vrijgevochten, zelfstandig en gelukkig. Ook al hoeven ze geen hoofddoek om, zoals de duizenden vrouwen die we deze dagen in Istanbul tegenkomen. Ook al kunnen ze een stevig broodje makreel eten, en mezzes, en een Turkse pizza, en heel veel aubergine in olijfolie, en nóg meer rode wijn erbij, zonder een kilo bij te komen. Nou ja, één klein kilootje, maar dat zie je niet.

Soms is de dood van moeder nog te dichtbij om écht feest te vieren, maar zal dochterlief tegelijkertijd blij zijn als zijzelf straks die extra 33 jaar na haar vijftigste nog kan meepikken. Dat is niet iedereen gegund. Drieëndertig jaar… hoeveel kun je daarin nog doen, behalve werken? Soms is het onuitstaanbaar dat je eigen dochter je niet op je verjaardag mag bellen. Een vorm van eerwraak van narcistische (ex-)mannen. Dat maakt het allemaal niet eenvoudig, vijftig worden…

Het zal ook wel een leeftijd zijn om nóg meer na te gaan denken, over leven en dood, over wat je gedaan hebt en nog wilt doen. Wél een voorrecht om dat te kunnen doen, dat peinzen, op een drukke brug over de Gouden Hoorn of op de trappen van een onbekende stad, tussen duizenden Turken in, genietend van dat broodje makreel met ui en sla dat ze niet snel zal vergeten, ook al omdat het nog regelmatig via de slokdarm terugkeert in een klein briesje dat ontsnapt. En vanavond de gedachtes misschien verzetten in een restaurant dat 360 heet, om de graden die je om je heen kan kijken, over de hele stad. Daar wil ik ook wel vijftig worden, ietsje dichterbij een mooie hemel.