Zij duurde nog geen halve minuut, de ontmoeting. Deze man, ik ken zijn naam niet eens, zat met drie andere kerels op leeftijd wat te pingelen op een terras in New Orleans. Ik zat, na een dag van zes uur in de auto en enkele uren extra in een gore havenstad die naar petroleum stonk, aan een verdiend biertje te nippen. Hij kwam wat geld ophalen, ik zat half in de zon, boven de 30º, een boek te lezen. Wat ik las, vroeg hij, nadat ik hem twee dollar had gegeven. Het is Nederlands, zei ik; ging hem maar niet zeggen dat de schrijver Thomas Verbogt heet. En toen kwam die piepkleine wereld waarin we leven weer om de hoek kijken.

-Ik ben vaak in Veenendaal geweest- zei hij, in het Engels natuurlijk.

-Da’s dicht bij mijn Utrecht- antwoordde ik.

-Ik repareerde Steinberg piano’s. Bij Ron Bole. Be o el ie.

Goed gehoord, Steinberg, die bestaan ook. Geen Steinway. Dat Bole had-ie fout. Blijkt Ron Bol te zijn, de man met de grootste pianowinkel van Europa.

-Jullie Nederlanders… Ik kwam er tegen die wel vijf talen spraken.

-Ja…

-Spreek jij ook vijf talen?

-Zes.

–Oh my god. En dan ik met alleen mijn Engels.

Maar toen kwam hij met de allerbeste. Hij tikte op zijn saxofoon, prachtinstrument.

-Maar ík spreek deze taal- zei hij.

Tja. Die had ik ook zo graag willen spreken. Die van de sax, de muziek. Universeel.