Het zaaltje ziet er niet uit, maar de wereld die ik er zaterdag in het centrum van Vic aantrof leek een utopische. Letterlijk een wereld (en un pañuelo, zoals ze in het Spaans zeggen): Catalanen, een Madrileense, vier Ghanezen, een Senegalees, een Française, een Italiaanse, twee Marokkanen, een Boliviaanse en een Colombiaanse studeerden samen een theaterstuk in: zij lazen, uit hun hoofd, in het Catalaans teksten voor van beroemde plaatselijke dichters, Verdaguer, Anglada en Martí i Pol. Ze vormden een soort familie samen, zeiden ze, na al wekenlang gerepeteerd te hebben. Donderdag treden ze op in het parlement van Catalonië, als voorbeeld van hoe immigranten niet alleen Spaans leren (de meest logische, eerste stap, als je hier komt wonen), maar zich daarna ook voor het Catalaans interesseren, zeker in stadjes als Vic en het platteland eromheen, waar je het Catalaans gewoon hard nodig hebt om je te redden, en je dus ook meer kansen op de arbeidsmarkt hebt. Bleef wél een gek gezicht/gehoor: een Nederlandse journalist die eerst met vier Ghanezen en daarna een Colombiaanse in het Catalaans spreekt. Zij wílden niet anders.

Is óók wel eens nodig, zo’n idealistisch verhaal uit Vic, dat de laatste maanden door een gevecht van de burgemeester tegen de (illegale) immigranten bijna dagelijks op een andere manier in het nieuws is geweest. ‘Alsof wij hier voortdurend een sociaal conflict hebben; dat ís niet zo’, zeiden de Catalanen in het zaaltje, allemaal vrijwilligers die de immigranten Catalaans leren door enkele dagen per week gewoon met elkaar te praten, informeel, zonder lesboeken.