De hoofdprijs viel héél dichtbij, in Castelldefels, dus waren we er dit keer snel bij. Geen autoreis van drie uur naar Sort, bijvoorbeeld – het ‘geluksdorp’ dat nu al weer enkele jaren droog staat bij de grote loterijen, die van Kerst en, vandaag, El Niño, de dag van Driekoningen – maar in een kwartier op de plaats van massale vreugde. Een grote man kwam, stil huilend achter zijn zonnebril, even het loterijkantoor binnenlopen. Hij bedankt de verkoopster en liep weer naar buiten. Daar stond zijn vriendin of vrouw te wachten, óók met tranen in de ogen. Ze liepen weer weg, weg van de gebruikelijke mediagekte. “Zeker gewonnen?” vroeg ik ze. Ja, fluisterden ze, en de rest van de camera’s stond al om ons heen. Daniel, de man met zonnebril, had het nummer gisteravond laat, vlak voor sluitingstijd, gekocht. En nee, hij had het nummer niet zelf uitgezocht; vandaar dat bedankje aan de verkoopster.

Het moet maar weer eens de laatste post over de Spaanse loterijgekte zijn. Maar het blijft vertederend, al die mensen dolblij zien zijn met 200.000 euro of, zoals María, de vrouw op de foto boven, met 400.000, want ze had twee loten gekocht van het ‘lelijke’ nummer 58.588. Liefst 53 van de 60 series (elk met tien tiende loten) waren niet verkocht. Dus bleef de teller van het prijzengeld van de hoofdprijs dit keer steken op ‘slechts’ 14 miljoen euro voor ongeveer 70 gelukkigen. De overige 106 miljoen gaat naar de schatkist van de staat; toch jammer.