Zo’n typisch Nederlands woord, nergens voor een letterlijke vertaling vatbaar, waarschijnlijk omdat vooral wij het doen: uitwaaien. Doet me altijd denken aan het strand van Scheveningen in de herfst, op zondagochtend. Even uitwaaien. Kan hier ook, heel af en toe, in Sitges. Razende storm vanuit het binnenland, lagere temperaturen, onrustiger zee. Zie dezelfde foto, dezelfde plaats, hetzelfde meisje precies een jaar geleden. Toen een dubbel t-shirt en een bijna gladde zee. Nu een dikke jas en jagen schuim op de koppen van lawaaiierige golven. Wat hetzelfde is gebleven is de zon.

Uitwaaien. Hard nodig op de verreweg dufste dag van het jaar. Sommigen lopen hun kater weg te waaien, anderen de te weinige uren slaap, de meesten het idee wat nu te doen, hoe het jaar te beginnen. Zonder te weten hoe het over 366 dagen zal eindigen.