Het zou een nachtmerrie voor Geert Wilders zijn: in slechts zeven jaar heeft Spanje er vijf miljoen inwoners bijgekregen, is het gegroeid van 40,9 miljoen naar 45,8 miljoen burgers, en van die groei komt zo’n 84% voor rekening van immigranten. Of misschien had de PVV-leider het niet eens zo erg gevonden, omdat van al die inmigranten een grote meerderheid uit Zuid-Amerika en Roemenië komt en dus meestal niet de islam als geloof aanhangt.

Natuurlijk, het is een authentieke immigrantentsunami die Spanje heeft overspoeld, mede omdat de regering gedurende een periode de poorten tot legalisatie wijd open zette, maar het heeft niet geleid tot de oprichting of gegroeide populariteit van een anti-immigrantenpartij. (Tegenwoordig moet je oppassen, mag je niet extreem-rechts zeggen wat extreem-rechts is; één voorspelling: als Wilders de volgende verkiezingen wint, zullen de media uit alle buitenlanden het over een ‘opvallende triomf van extreem-rechts in het vroeger zo tolerante’ Nederland hebben, net zoals wij de Fransman LePen nooit als populist maar als extreem-rechts hebben bestempeld.)

Sorry, terug naar Spanje, waar sinds 2002 soms per jaar 1 miljoen nieuwe buitenlanders het land in kwam, en niet als toerist. Misschien kon het immense land het ook wel hebben: Spanje is daarvoor nooit een groot immigratieland geweest. Het verschil met Nederland valt je op als je, bijvoorbeeld, op Rotterdam-Alexander de trein neemt of in hartje Barcelona de metro. Spanje had slechts één kolonie met gekleurde mensen, Ecuatoriaal Guinea, een daarvandaan kwamen er in de jaren zestig  niet zo veel naar hun ‘moerderland’. Dus is Spanje, ondanks het latijnse uiterlijk, altijd een vrij blank en bleek land geweest. En ook nu nog zijn de meeste immigranten voor het ongeoefende oog van de westerse toeristen niet op te merken, die zien het verschil tussen een Spanjaard en een Ecuatoriaan nauwelijks. De lokale bevolking doet dat wel: een stad als l’Hospitalet de Llobregat, waar ik mijn eerste Spaanse jaren tussen 1988 en 1993 tussen de Andalusische immigranten doorbracht, is nu Quito of Santo Domingo in het klein geworden. Dat leidt tot conflicten, maar die zullen wel zo minimaal zijn dat ze hier nauwelijks de kranten halen.

Die ongeremde groei zal trouwens de komende jaren vrijwel tot stilstand komen; veel immigranten zijn ook alweer vertrokken, vanwege de hoge werkloosheid. Het is hier niet meer het paradijs. Slechts in enkele concrete wijken komt het aantal buitenlanders in de buurt van de 50%. Nog geen voedingsbodem voor een Spaanse Wilders dus.