Het is een zooitje in het Palau de la Música; althans, ze zijn bezig het op te ruimen. Jarenlang heerste er een gerespecteerde vertegenwoordiger van de typische Catalaanse bourgeoisie, Félix Millet. Maar die blijkt nu al ruim tien jaar miljoenen aan euro’s die het cultureel muziekpaleis ontving en omzette in eigen zak te hebben gestoken. Een zaak die de kranten, samen met de PP-corruptie in Valencia en Madrid, al wekenlang bijna dagelijks bezighoudt, want het is het grote bedrog van iemand waarvan nu velen zeggen dat ze al wisten dat hij een dief was. Een verhaal over de omertà binnen de Catalaanse burgerij, waar niemand Millet erbij wilde lappen. Vanuit de politiek gebeurde ook al niets, want jarenlang doneerde hij via-via geld aan de tot enkele jaren terug regerende nationalisten van CiU. En wij gingen allemaal naar concerten in het Palau zonder te weten dat die Millet van de opbrengsten bijvoorbeeld zijn immense huis liet renoveren.

Het verhindert me niet naar optredens in het Palau te gaan. Sterker nog, ik verheug me nú al op mijn volgende bezoek. Net de kaartjes gekocht; nog genoeg plaats, weer bijna vooraan, bij Jimmy Cobb. Wie? Cobb is drummer en de enige ‘overlevende’ van een historisch sextet, de mannen die precies 50 jaar geleden met Miles Davis één van de beste, meest invloedrijke én vernieuwende platen uit de muziekgeschiedenis opnamen. En als eerbetoon en herinnering aan mooie tijden doet Cobb het nog een keertje over. Tuurlijk, geen Miles Davis op de trompet, maar Wallace Roney schijnt er ook wat van te kunnen en voor weinig geoefende oren als de mijne zal ook deze versie ongetwijfeld betoverend klinken. Op Kind of Blue trouwens een nummer met een opvallende naam, en daarmee de band met Spanje: Flamenco Sketches. Davis was nooit in Spanje geweest, maar had een flamenco-LP bij een vriend thuis gehoord en raakte er door geïnspireerd.

Aan de sjieke dief Felix Millet zal ik die avond in het Palau waarschijnlijk niet denken…