De koning van de pop, hier nog even op een groot scherm, gisteravond (een foto uit de tijd dat hij nog een leuk authentiek jochie was), is dood, de koningin, die Michael Jackson dat korte eerbetoon bracht, is springlevend. Althans, ze springt, ze danst en ze zingt een beetje, maar dat laatste meestal overstemd door een zware bas uit de luidsprekers en een golf van muziek die niet alleen van het verder onzichtbare bandje afkomstig lijkt.

Madonna was in Barcelona en mijn Marianne nodigde me uit haar toch eens live te zien. Ik was nooit zo Madonna. Een enkel leuk liedje. Bekijk net op Wikipedia haar lijst met successen en zie dat Holiday (1983) de eerste hit was en ik ben blijven steken bij Like a prayer uit 1989, gisteren ook het meest opzwepende nummer.

Moet ik zeggen dat de afstand het wel een beetje moeilijk maakt door een concert geabsorbeerd te worden. Dit was in het Olympisch Stadion, op Montjuïc, zo’n vreselijk bak omdat er een atletiekbaan om het veld ligt. Het Camp Nou is veel groter, maar ook veel intiemer, vlak op het veld. En trok U2 daar 90.000 man, Madonna kreeg Montjuïc niet vol, met 45.000. Maar die op de eerste rijen waren bijzonder blij en uitgelaten.

Professioneel een uitstekende show, al heb je vaak de indruk naar mooi uitgevoerde videoclips te kijken. En bij een live concert zie ik graag hoe een band live muziek maakt. Hier draait alles om die ene vrouw, de blonde ambitie, de material girl op een isla bonita. Een onvermoeibare dame, bijna 52 jaar. Goeie reclame voor de gym’s. Een afgeronde show van precies twee uur. Geen bis, niet één. Slechts twee woorden op het scherm. Game over.