Feestavond in Catalonië, de verbena, de avond die vooraf gaat aan de vrije dag van Sant Joan. Avond van vuurwerk, dag van voortdurend ontploffende rotjes en kanonslagen, al lijken het er minder dan voriger jaren. Dag dat iedereen vroeger klaar wil zijn met werken. Middag en avond van historische file’s ook; een dag om met de trein naar huis te reizen. Dat doe ik elk jaar op 23 juni zeker sinds ik in 2004 in een historische verkeersopstopping terecht kwam, op weg naar Sitges. Was vroeg klaar met werken, een uur of zeven denk ik, maar (stom) had me niet geïnformeerd dat de C-32 al sinds een uur of vier onrustbarend vol was komen te staan. Of ik moet gedacht hebben dat tegen die tijd de file was opgelost. Of, nog stommer, zal wel op de krant hebben gezegd dat ik even in die file ging staan om erover te kunnen berichten; participerende journalistiek. Die middag en avond deden sommigen er zes uur over om de 45 kilometer tussen Barcelona en Sitges af te leggen. Het traditionele avondmaal ging voor een heleboel de mist in, de coca’s werden door de kinderen in de auto genuttigd. Vóórdat ik in de volledig vastgelopen tunnels terechtkwam, kon ik de snelweg af. Niet de kustweg op, die stond ook stil, maar door het Parc del Garraf, een doodstil weggetje door de natuur, deels zonder afsalt. Toch: bijna drie uur voor een reis die normaal een half uurtje duurt. Het is nu half vijf, maar de wegen staan nog niet vast. Ik denk dat iedereen de herinnering van 2004 nog in het hoofd heeft…