Normaal zitten de Catalaanse bossen deze weken vol met boletaires, mensen die er hun beroep of (veel meer) hobby van hebben gemaakt eetbare bolets (spreek uit boelets) te zoeken, en dat is paddestoelen in het Catalaans (in het Spaans: setas, spreek uit sètas). De vochtige bossen in het voorgebergte van de Pyreneeën zijn het populairst, in de streken rond de stadjes Berga en Camprodon zijn tonnen aan paddestoelen te plukken. (Wel weten welke giftig zijn, want elk jaar valt er wel een bijna-dode door een ernstige aandoening aan de lever.)

Probleem dit jaar is dat er nauwelijks autochtone Catalaanse paddestoelen zijn, en dat er volop uit Oost-Europa moet worden geïmporteerd, omdat het na een vochtig juli daarna een kurkdroge zomer is geweest: in augustus en september is bijvoorbeeld in Barcelona 7,3 milimeter neerslag gevallen, waarvan 5,6 mm op één dag, de feestdag van de Mercè. (En dat heeft weer een religieuze verklaring: ooit werd Santa Eulàlia als beschermheilige van Barcelona ‘afgezet’ en vervangen door de maagd Mercè; sindsdien probeert Eulàlia altijd het stadsfeest te bederven met regen, druppels die de naam ‘tranen van Santa Eulàlia’ hebben meegekregen.)

Richting de bergen viel er ietsje meer neerslag, maar lang niet voldoende om de paddestoelen tot leven te brengen. Vooral september is normaal een natte maand, en dat is ideaal. Maar nu zijn de bossen dus kurkdroog, en moeten we het nog even doen zonder de volgende heerlijke exemplaren op ons bord:

Ceps

 

 

 

 

Fredolics

 

 

 

 

Girgola’s (hoewel, deze is er het hele jaar door)

 

 

 

Rossinyols

 

 

 

 

Rovellons