Bijna anderhalf uur stonden en zaten ze er, vier oude mannen en twee iets jongere saxofonisten. Ze spraken geen woord, lachten geen moment, maakten geen buiging of hoofdknikje naar het publiek. Ze waren in hun wereld, een plaat van vijftig jaar oud. Jimmy Cobb, de 80-jarige drummer, is de enige overlevende van het legendarische sextet dat in 1959 onder leiding van Miles Davis Kind of blue opnam. Hij toert dit jaar met deze mannen door de wereld om een tribute aan Davis te brengen en natuurlijk nog wat geld te verdienen, al was hij vroeger het af en toe zat om alleen maar aan die historische opname van 50 jaar terug herinnerd te worden, terwijl hij toch ook op het niet misselijke Giant steps van John Coltrane meedrumde. Onder anderen.

We verheugden ons er al op en op de vijfde rij van het Palau de la Música is het genot bij dit soort concerten nog groter. Je ziet geen poppetjes ver weg, die op videoschermen groot worden weergegeven opdat iedereen in een gigantisch stadion nog iets kan zien. Op de vijfde rij van het Palau zit je in een jazzclub en hoor je met stijgende emotie die klanken aan die jazzgeschiedenis schreven. Aan Wallace Roney de moeilijkste taak, op trompet Miles Davis in herinnering te roepen.

Ook zo mooi gisteravond: niemand met een cameraatje die foto’s of een video maakte; op YouTube heb ik dan ook slechts een oudere versie kunnen vinden van Roney in het meest aangrijpende nummer, de beklemmende tonen van Blue in green. Slikken, een traantje wegpinken bij een zacht voortglijdende trompet… Had het nog nooit meegemaakt.

Verplaats deze video naar de modernistische kitsch van het Palau, met Roney al een stuk dikker, slecht ter been en achter een grote zonnebril… En na die bijna anderhalf uur kwam er eindelijk een lach op het gezicht van de heren. Hun examen was geslaagd, ze konden elkaar voorstellen en aan de bises beginnen. Jimmy Cobb zei, ter afscheid, dat we elkaar de volgende keer in het hiernamaals zullen tegenkomen. Als daar ook van deze hemelse muziek klinkt, lijkt me dat helemaal niet erg.