Iets héél typisch Spaans, waarschijnlijk overbekend bij vele mensen, maar toch wel leuk weer eens in de herinnering te brengen als je er net het ‘slachtoffer’ van bent geworden. Even op bezoek bij één van de vele Nederlanders die de laatste jaren in Barcelona het avontuur hebben gezocht (deze, Vincent, voor al uw evenementen en kaartjes, o.a. voor FC Barcelona – goede tip voor degenen die míj altijd mailen of ik nog aan kaartjes kan komen) en de lift was in reparatie. De trap op naar de vierde verdieping kan natuurlijk geen kwaad, een half uurtje bewegen per dag is lichamelijke noodzaak, maar een vierde verdieping is in Spanje nooit een vierde verdieping. De bellen op de deur zeggen genoeg, maar vertellen nog niet het verhaal van hoe hóóg elke verdieping ook nog eens is.

De begane grond is al hoog, omdat daar altijd een winkel of bedrijf zit, nóóit een woning. Na vier (!) trappen kom je op de Principal, de verdieping die meestal aan de achterkant een groot terras heeft, bovenop het dak van die onderliggende onderneming. Drie trappen verder ben je op de Entresuelo, letterlijk ‘tussenvloer’; ben er nog niet achter waarom ze dat nooit gewoon al de eerste verdieping hebben genoemd. Die eerste komt dus verderop, dan de tweede, derde, etcetera. Om bovenin af te ronden met de Ático, de bovenste verdieping, die niet altijd de bovenste is, want vaak volgt er nog een Sobreático, wat vaak ooit illegaal gebouwde woningen op het dakterras zijn. Dus moet je soms hier naar vier hoog, dan zit je eigenlijk zes hoog, maar vergeleken met een flat op het Utrechtse Kanaleneiland al meer dan acht hoog… De beloning is het mooie uitzicht, in dit geval, vanuit het straatje Reina Cristina, op de oude haven.