Op, vandaag, de internationale dag van het geweld tegen de vrouw komen natuurlijk weer de gebruikelijke, trieste lijstjes in de krant: de teller van door hun (ex-)partner vermoorde vrouwen in Spanje staat dit jaar op 64, bijna hetzelfde als de laatste zeven jaar. Er zijn er die zeggen dat je dit soort getallen niet moet publiceren, dat de krant er zelfs niet over moet publiceren, om zo de gewelddadige mannen niet op gekke gedachten te brengen – een ethische code die, bijvoorbeld, met zelfmoorden wel wordt gehanteerd. Onzin, natuurlijk, om niets over huiselijk geweld te publiceren; het doodzwijgen zou het ergst zijn, al heb ik het idee dat er in Nederland bijvoorbeeld heel weinig van die gevallen in de krant komen. Pas als óók de kinderen worden vermoord gaat het over een heus ‘familiedrama’ en komt dat (groot) in de krant. En, gek genoeg, lijken die vaders (en soms moeders) dat in Nederland eerder te doen, ook de kinderen in de dood meenemen.

Spanje houdt voortdurend campagnes tegen het macho-geweld, vooral om vrouwen ervan te overtuigen dat zij een aanklacht moeten indienen. Dat is in de laatste 3,5 jaar liefst 470.000 keer gebeurd, maar 58.000 vrouwen hebben die aanklacht daarna weer ingetrokken. Uit angst, meestal. Of omdat hun vent ineens weer zo lief doet. Hoe dat geweld, vaak ook psychologisch, in elkaar steekt werd goed geschetst in de huiveringwekkende film Te doy mis ojos uit 2007, waarvan de bovenste foto is.

Nu komt er ook een ambitieuze Nederlandse bijdrage aan dit soort campagnes in Spanje. Naomi Williams, hier aan het werk bij de Barceloneta waar ze woont, heeft vandaag met twee vriendinnen de website La próxima eres tu gelanceerd, het voorschot op een fotografisch project en een expositie volgend jaar. Naomi maakt één foto voor elke dit jaar vermoorde vrouw. Helaas, schrijft ze me, moet ze al 64 van dat soort foto’s maken…