Ben benieuwd naar hun verhaal, dat ze, als alles goed gaat, vanavond of morgen kunnen vertellen. Een flinke groep ‘gewone mensen’ (ondernemers, ambtenaren, kantoormedewerkers, brandweermannen etc.) trok vorig jaar in een grote karavaan van 20 vrachtwagens en auto’s vanuit Barcelona naar Marokko, Mauritianië en Senegal om daar allerlei soorten materiële hulp af te leveren, zoals ze al jarenlang deden. Terwijl velen van deze Caravana Solidaria via een satellietverbinding op de radio naar het verslag van een voetbalwedstrijd van FC Barcelona zaten te luisteren, klonken er op 29 november vorig jaar ineens schoten. De drie personen in de laatste auto bleken ontvoerd te zijn, op de ‘grote’ weg die Mauritanië van noord naar zuid doorkruist.

Vandaag kwam er, na negen maanden, een einde aan die gijzeling, uitgevoerd door de ‘afdeling Maghreb’ van al-Qaeda. De vrijlating van een gevangene en zeven miljoen euro was de prijs die de overheden ervoor moesten betalen. De ontvoerde vrouw, rechtbankmedewerkster Alicia Gámez, werd al in maart vrijgelaten, maar wilde nauwelijks iets vertellen om haar collega’s Roque Pascual (een ondernemer én filantroop) en Albert Vilalta (oud-gemeenteambtenaar, nu directeur van een tolweg) niet in gevaar te brengen.

De twee zijn vanmorgen in Burkina Faso aangekomen, een tussenstop op weg naar Spanje, waar hun vrouwen en kinderen (twee pubers de eerste, drie kleintjes de tweede) op hen wachten. Wat is daar thuis gebeurd, die negen maanden, in Santa Coloma de Gramenet en Barcelona? Elke dag de angst dat hun geliefden nooit meer terug zouden komen? (De media beloofden de familie’s met rust te laten en hebben dat altijd gedaan, trouwens.) En daar in de woestijn van Mali, in het noorden boven Gao, in de streek waar de radicale moslims zich sterk hebben gemaakt? Hoe hebben ze daar 267 dagen geleefd, overleefd? En wat ga je doen als je eenmaal terugbent, in Barcelona, de gewone wereld waar eigenlijk nooit iets gebeurt? Nogmaals, ben benieuwd naar hun verhaal…