Het was de laatste hondenrenbaan van heel Spanje. Tot begin 2006 kon je er elke middag, en op vier dagen in de week ook ’s morgens, de snelle rondjes van in totaal zo’n 700 windhonden zien. De entree was gratis, het gebeuren ‘leefde’ van de weddenschappen die de bezoekers, met een meerderheid aan gepensioneerde mannen, voor minimaal 50 cent op de mogelijke winnaars afsloten. Het was de laatste van 18 banen die er ooit in Spanje hadden bestaan en lag op een vreemde plaats, aan de rand van de Meridiana, aan de uitvalsweg naar het noorden, en omgeven door flats.

Dierenbeschermers waren trouwens niet zo blij met deze praktijken, of vooral met wat er ná hun racecarrière met de windhonden gebeurde. De organisatie SOS Galgos (Galgos is het Spaanse woord voor windhonden) heeft zich jarenlang ingespannen (en doet dat nog steeds) om de uitgelopen racehonden een goed leven bij adoptiegezinnen te bezorgen en te voorkomen dat de beesten, zoals regelmatig is gebeurd, dood worden aangetroffen in een bos, opgehangen aan een boom. Ik weet dat er zelfs Spaanse windhonden in Nederland zijn geadopteerd. Enkele van die adoptie-honden waren de laatste weken trouwens de ‘sterren’ van een reclamecampagne in de stad, romantisch gefotografeerd en een letterlijk lichtend voorbeeld.

Die campagne, en nu komen we weer waar we waren, is bedoeld om aandacht te schenken aan de nieuwe bestemming van dat Canódromo: gisteren werd een eerste grote expositie van verschillende kunstenaars geopend in het Canódrom Centre d’Art Contemporáni, een nieuw centrum voor de moderne kunst in Barcelona, ver verwijderd trouwens van de gebruikelijke museumroute. Het gebouw zelf, onder de vroegere avantgarde-tribune – die bij de bouw in 1964 nog een architectuurprijs kreeg – is nog niet helemaal af, maar op en rond de vroegere renbaan zijn al de verschillende kunstwerken te zien. Canódrom 00:00:00 is de naam van de tentoonstelling.