Tja, daar ga je niet echt van stressen natuurlijk, bondscoach zijn van Catalonië, de ‘spookselectie’ die één keer per jaar, rond de Kerstdagen als alle voetballers het liefst uitrusten, een vriendschappelijk potje speelt dat vooral een nationaal-nationalistisch Catalaans feest moet zijn. De kans is klein dat Johan Cruijff op de bank een hartaanval gaat krijgen; dat risico voor zijn gezondheid – de waarschuwing van zijn hart is alweer van bijna 20 jaar geleden – was de belangrijkste reden dat echtgenote Danny hem smeekte na zijn traumatische ontslag bij FC Barcelona nooit meer in een dugout plaats te nemen. Of ze verbood het hem, dat kan ook. Zou niet de eerste keer zijn.

De Catalaanse bond presenteerde hem gisteren voor liefst 1.000 gasten als het boegbeeld van het Catalaanse voetbal. Nee, hier in Barcelona geen referenties aan de bijnaam ‘De Verlosser’. Nog één keer dan, voor de allerlaatste keer: Johan Cruijff heeft hier nóóit El Salvador geheten. Ik had eens een shirtje aan, gemaakt door zijn Foundation, waarop zijn portret van de jaren zeventig én die bijnaam stonden. Wat draag je in hemelsnaam? vroegen collega’s op de krant. Nou, zei ik, zo heette-ie toch? Hij kwam heel Catalonië toch redden, met onder anderen die historische 0-5 in het Bernabéu? Nee dus. Zelfs aan de oudere supporters gevraagd. Johan was nooit een verlosser, dat zou voor de trotse Catalanen net iets te veel eer zijn. Hij was gewoon El Flaco, de magere. En later, als trainer, noemden de spelers hem God. Maar daar zat iets ironisch in, omdat hij alles (beter) wist.

Trouwens, voorzitter Joan Laporta van FC Barcelona probeerde vandaag Cruijff een beetje Catalaanse cultuur bij te brengen. Een onmogelijke taak, zoals blijkt.