Dit, het witte rechts, is het huis van mijn buurman. Nou ja, buurman. Ik ken hem niet, nooit gezien ook. Het is een man die enkele jaren geleden het prachtige pand, gebouwd rond 1915, kocht van een homostel dat een modellenbureau had. Zij vroegen er toen zo’n 6 miljoen euro voor. Ja, aardig bedrag. (Mijn huisje lijkt hier in de verste verte niet op, trouwens. Het is het meest bescheiden optrekje in, dat wel, één van de mooiste wijken aan de Middellandse Zee, in Sitges.)

Eerst wat over die wijk en de huizen. Dit pand is ooit gebouwd door één van de vele indianos, Catalanen die in de 19e eeuw naar Cuba waren geëmigreerd, daar rijk werden en bij het uitbreken van de oorlog, in 1898, halsoverkop naar hun geboortegrond terugkeerden. Daar lieten zij met hun vele geld enorme huizen bouwen in de Cubaanse of Caribische stijl; die aan de overkant van de straat is er een ander voorbeeld van. De buurt, Terramar, is een zogeheten ciudad jardin, een tuinstad zonder flatgebouwen direkt aan de boulevard die zelfs onder de bouw- en toerismewoede van het Franco-regime in de zestiger en zeventiger jaren (zie het resultaat in, onder anderen, Benidorm, op de foto hiernaast) geheel werd gerespecteerd. Deze huizen zijn nu ook allemaal beschermd door een soort monumentenzorg.

Zo’n huis erf  je alleen maar of je kocht het in een goede periode, toen de prijzen nog niet zo belachelijk hoog waren en je zelf natuurlijk heel erg veel geld had. Maar deze buurman had dus wel, anno 2006, die 6 miljoen euro op zak. Het verhaal gaat dat hij het kocht voor zijn dochter, maar die besloot in de VS te gaan studeren; domme meid. Sindsdien staat het leeg én te koop. De tuinmannen komen trouw elke week om de planten, perken en palmbomen te onderhouden, gelukkig. Verder zie je er nooit iemand. Twee jaar terug, op het hoogtepunt van de onroerendgoed-bubbel, stond het te koop voor 10,5 miljoen euro. Geen gek die dat er voor gaf. De prijs is inmiddels weer gedaald naar 6 miljoen. Maar nu zelfs de Russische miljonairs hun geld met sloten tegelijk zien wegstromen koopt niemand zo’n kapitale villa. Bovendien, geen bank die nog een hypotheek geeft.

Nergens in Europa is de economische terugslag zo groot als in Spanje, vooral omdat het land op die bouwsector dreef. Nu is het sprookje over en veranderen dit soort droomvilla’s in spookhuizen.