Het einde van de wereld kun je op veel plaatsen vinden, maar nergens zo veel als in Galicië. Gisteren was onze laatste dag van de korte trip en we sloten die af met een ‘typisch’ bezoek in Noordwest Spanje: aan een verlaten of bijna verlaten aldea, één van de heel veel dorpjes die vroeger vol met leven waren, met kinderen die op straat speelden en ezels en wagens getrokken door koeien die voor het transport zorgden, maar waar nu de stilte van de stenen overheerst.

Riodolas ligt verstopt in gitzwarte bergen in de provincie Ourense. Sinds enkele decennia wordt er leisteen gewonnen en de hele vallei lijkt opengebroken. Ergens rechtsboven op de foto, net niet zichtbaar, ligt Riodolas. Er zijn nog zo’n zeven huizen bewoond, allemaal gepensioneerde mensen. De jeugd is er vertrokken, al lang geleden.

In heel Galicië, dat slechts 2,78 miljoen inwoners heeft (94 per vierkante kilometer), zijn inmiddels 1.400 van die dorpjes volledig verlaten en in 750 anderen is er nog slechts één bewoner. Als hij of zij (meestal zij, de vrouwen leven ook hier langer  dan de mannen) overlijdt, is dat dorpje ook weer verlaten. Het is één van de regio’s in Europa die het snelst vergrijst, samen met enkele streken in Duitsland.

Mooi blijft het wel, die eenzaamheid op verre plekken. Voor een kort bezoekje, of een lang weekeinde. Maar niet om te leven.