De eerste van drie dagen in Galicië. Een vriend komt in juni over, in Barcelona, en dacht daarna een auto te huren om voor een congres ‘even naar La Coruña te rijden’. Even? Ik vroeg hem hoe ver hij dacht dat dat was. ‘Een uurtje of drie, vier rijden’. Van noordoost-Spanje naar noordwest-Spanje, dat doe je even. Tja. Het zijn meer dan 1.100 kilometer, tegenwoordig over snelwegen, maar niet in één rechte lijn. Naar Galicië zijn we vandaag dus, ik en een fotograaf, met het vliegtuig gegaan.

Volgende week zijn er regionale verkiezingen. We maken een grote reportage over de mensen, de Galiciërs. Een rechte lijn door het prachtige land, met zijn eigen taal, de meeste boerse streek van Spanje. We zijn begonnen in Muxia, dorp dat beroemd werd omdat het het meest getroffen was door de ramp met de olietanker Prestige in 2002. Stranden, mosselen en vogels besmeurd met gitzwarte olie. Er kwamen 4.000 vrijwilligers om alles schoon te maken. De koning kwam een kijkje nemen. De regering verzaakte, maar kwam later met geld, heel veel geld over de brug.

Laat er nog maar eens zo’n ramp gebeuren, zeggen de vissers nu. Dat was een lot uit de loterij. Er zijn mensen rijk geworden van de schadevergoedingen. Vissers openden restaurants. En al die troep van toen? De ecologische ramp, de gevolgen op de lange termijn? ‘De zee is een grote wasmachine’, zegt een visser.

De man op de foto boven kweekt uien in Merexo, net buiten Muxia. Hij heeft andere problemen. Kwam terug uit Zwitserland, kocht grond aan zee en dat wordt nu onteigend om er een viskwekerij te bouwen. Een klein dorpje strijdt tegen de regering én een Noorse viskweekgigant. Oude mensen die hun land én idyllische uitzicht verloren zien gaan. Ze kunnen veel geld voor hun land krijgen, maar dat willen zij  niet. Ze zijn niet zoals hun buren in Muxia.