Je moet op een blog niet in herhalingen vallen, maar ook al schreef ik vorig jaar al over de dag van vandaag, Sant Jordi blíjft de moeite waard om er enkele woorden aan te wijden. Het is weer een gekkenhuis in Barcelona, over de Rambla lopen is nog veel minder een pretje dan het normaal al is, maar als je een beetje buiten de grootste drukte blijft, is de 23ste april een dag om van te genieten. Ik geniet vooral van de aanblik: bijna elke vrouw op straat loopt met een roos, gekregen van haar geliefde, vader, broer, collega of gewoon een vriend. Een vrouw zónder roos ga je bijna zielig vinden en zelfs de toeristen blijken niet aan de koorts te ontkomen en kopen voor 3 tot 5 euro zo’n roos. Het ándere cadeau wat bij deze dag hoort, een boek, wordt voor hen wat moeilijker, want bijna alles wat te koop wordt aangeboden is in het Spaans en Catalaans.

Het is net als Koninginnedag in Amsterdam, maar dan nóg erger, nóg drukker, zei een Nederlandse disgenoot vanmiddag. Eén verschil merkte hij echter wel op, in het voordeel van Barcelona: op Koninginnedag beginnen mensen in de middag agressief te worden omdat ze de hele (zonnige) dag al hebben lopen zuipen; hier hoort drank niet bij het feest, al kregen we in het restaurant (héél leuk, h-Original, schuin tegenover het Macba, mét terras op de Plaça dels Àngels) een glaasje cava cadeau.

Nee, agressief is Sant Jordi niet, al vocht diezelfde Jordi succesvol tegen een vuurspuwende draak. Het is meer een idyllisch feest; commercieel ook, natuurlijk, want de boekwinkels draaien vandaag zo’n 10% van hun omzet van het hele jaar, en die prijs voor één roos is belachelijk, maar ondanks dat alles lijkt iedereen vandaag een stuk vrolijker (al is dat, sorry, niet op de bovenste foto aan die vrouwen af te zien). En dat terwijl het wel een gewone werkdag is, maar wel eentje om iets langer dan normaal van kantoor te ontsnappen of iets eerder met werken te stoppen.