Soms moet je af en toe even over de Rambla lopen (of Ramblas, voor de toeristen) om je mening te bevestigen dat er nog steeds geen spannende, nieuwe dingen gebeuren die op een betere toekomst duiden. Dus verlaat je de altijd drukke promenade maar weer en kuier je door één van je favoriete straatjes, nog geen 100 meter verderop evenwijdig aan de Rambla en duizend keer rustiger. De Carrer d’Avinyó was vroeger één van de sjieke herenstraten van de stad, net als, iets verderop, de straten Lledó en Montcada.

Ze zeggen dat op één van de hoeken in Avinyó twee eeuwen geleden al een Gran Café zat. Het huidige restaurant is een stuk recenter, maar ziet er van binnen uit alsof je terugkeert naar begin 20ste eeuw, wat inmiddels al heel erg lang geleden is. En al komen er vrij veel toeristen: je eet er uitstekend, zeer Catalaans ook, met een modern snufje, en voor redelijk weinig geld. Nico, één van mijn tafelgenoten en als francofiel gek op schimmelkazen, smulde van de kalfshaasmedaillons in een saus van Cabrales, de grootste stinkerd onder de Spaanse kazen.

Het Gran Café is één van de vele geslaagde utivindingen van één van de belangrijkste horeca-groepen in Barcelona, de Grup Cacheiro, die in 1993 begon de stad te veroveren met een succes-concept van grote zaken die de hele dag door open zijn en op de meest strategische plaatsen zijn gevestigd. Ba-ba-ree-ba aan de Passeig de Gràcia was de eerste, maar is inmiddels door de groep verkocht. Maar eet je bij Tramoia, Tenorio, Trobador, La Pulpería, Telirium, Benedictus of Divinus, dan eet je bij de man die in 2008 liefst 50 miljoen euro omzette.