De laatste trein van Barcelona naar Sitges vertrekt om 00.15 uur vanaf het centrale station Sants. Ik neem hem af en toe, als laatste reddingsboei, wanneer het onverwacht laat is geworden in Barcelona. Een rustige, vrijwel nooit onaangename rit, zeker niet op de donderdagavond. Er is geen conducteur aan boord – die bestaan in Spanje in de treinen rond de grote steden niet meer, slechts heel sporadisch is er een kaartjescontrole op de stations -, maar er is ook nooit rotzooi, letterlijk noch figuurlijk. Doet me altijd denken aan een late avondrit van Den Haag HS naar Rotterdam CS; hoef ik verder niet over uit te weiden, de klaagzangen van passagiers, conducteurs en spoorpolitie van de NS zijn voldoende.

Feit is dat er in Spanje, over het algemeen, veel minder agressie heerst dan in Nederland. Minder opgefokt. Slechts in de laatste trein van vrijdag of zaterdag is het rumoerig, gaat de blowende jeugd naar de disco ergens aan de Costa Dorada om pas de volgende ochtend terug te keren. Dan ook zijn er twee mannen/vrouwen van een bewakingsdienst, plus herdershond, aan boord. Om het stel een beetje in toom te houden, en dat lukt meestal wel.

Niet dat alle treinreisjes perfect zijn, er is regelmatig vertraging, maar onveilig in de trein heb ik me als bijna dagelijkse reiziger nog nooit gevoeld. Het ziet er ook al anders uit, wachten na middernacht op het helder verlichte perron van Sants, met onder anderen drie meisjes die op weg gaan naar het carnaval in Sitges, dan op een tochtig, duister perron van Rotterdam-Alexander.

Een 10-rittenkaart Sitges-Barcelona kost 21 euro, 2,10 per rit van 45 kilometer, maar ’s avonds laat staan alle poortjes wijd open en betaalt geen hond. Misschien dat daarom niemand onaardig doet.