Het station van Sitges, vanmorgen. Zo’n dorp is uitstekend om alles op de fiets te doen. Naar school, naar het werk, naar de winkel of naar het station. Maar kijk je naar de straat voor de middelbare scholen, dan zie je hetzelfde beeld als hier op het station: een zee van motoren, scooters en brommers. Links, tegen de lantaarnpaal, mijn eenzame en belaagde fiets.

Ook al is het gebruik in Barcelona explosief gestegen, ook al winnen de Spanjaarden de Tour de France, fietsen zit hier niet in de dagelijkse cultuur. Elk jochie vraagt op zijn veertiende om een brommer om naar school te gaan of ’s avonds met zijn vriendjes af te spreken. (Ze willen die minimumleeftijd naar 16 verhogen, trouwens.) Op de fiets naar school, dat is voor losers. Herrie moet je maken als je aankomt, dus er moet ook nog een andere uitlaat op dat 50cc-kreng.

De macht van de motoren is zo groot dat ze alle vrijheid krijgen; in Barcelona, waar er nóg meer schijnen te rijden dan in Rome, parkeren ze waar ze maar willen, vooral breeduit op de stoep, want het zijn er zoveel dat er geen controle op uit te oefenen is. Volgens de laatste cijfers heeft de stad 193.000 motoren en 93.000 brommers (tegenover 608.000 auto’s) en die tweewielers hebben niet genoeg parkeerplaatsen.

Helaas bezetten ze ook volledig het kleine stationpleintje van Sitges, waar liefst één fietsrek staat, met plaats voor vier rijwielen. Nee, dán mijn Utrecht: