Ik heb ‘m altijd smakelijker gevonden dan zijn witte neef: de groene asperge, of espárrago triguero zoals we ‘m hier noemen. Het grote verschil is, natuurlijk, dat deze boven de grond groeit en dankzij de zon lekker groen wordt, terwijl zijn witte neef pas het daglicht ziet als hij gegeten gaat worden.

Maar waarom nou een stukje over asperges? Om de foto hiernaast: drie broers uit Sant Sadurní d’Anoia (stadje vooral bekend om de tientallen cava-bodega’s die er huizen) vonden vandaag  in de bossen in de buurt een groene asperge van liefst 4,5 meter lang. Ik weet niet of hij van begin tot eind te eten is, maar hij was in ieder geval in goed gezelschap: de laatste maanden had hij zich gemoedelijk om een eenzame olijfboom gestrengeld. Het vorige record van Spanje’s langste asperge zou 4,20 meter geweest zijn. Ook Nederland heeft zo’n record trouwens: de langs gestoken witte asperge ooit mat 3,11 meter en is te bewonderen in het Nationaal Asperge en Champignon Museum (ja, dat schijnt écht te bestaan) in Melderslo, waar dat ook moge liggen.